1928’de Giresun kazasına bağlı Keşap nahiyesinin 44 köyü vardı (Dâhiliye Vekâleti, Son Teşkilat-ı Mülkiye’de Köylerimizin Adları, Hilal Matbaası, İstanbul 1928, s. 907). Bugün bu köylerden bazıları ilçeye bağlı mahalle statüsündedir ve köy sayısı yine 40’ın üzerindedir. 1935 yılında Keşap’ta eğitim ve okullaşma adına önemli girişimlerde bulunulmuş ve çok önemli sonuçlar alınmıştır. Ancak dönemin şartlarında nahiyeye bağlı köylerin sorunları ve ihtiyaçları, hızla artan nüfusa ve dönemin değişkenlerine bağlı olarak artış göstermeye başlamıştı. Köyler, okul yapıyor, öğretmen istiyordu. Yol ve telefon istiyordu. Halk dili ile “salmalar salınıyor” bu işlerin yapımı için zaman zaman halkın maddi desteklerine de başvuruluyordu. Köylerde olduğu gibi, nahiye merkezinde de git gide eksiklikler ve ihtiyaçlar ortaya çıkıyordu. Bunların başında iskele geliyordu. Dönemin yerel basınından edindiğimiz bilgiler, Keşap’ın geçmişteki bayındırlık işlerine önemli ölçüde ışık tutmaktadır.
Keşap’ta köy yollarına dair bir haber, “Keşap’ta yol” başlığıyla yerel basında şöyle yer bulmuştu:
“Keşap kamununun [nahiyesinin] en uzak köyü olan Mencilis’e [Çamlıca köyüne] kadar olan yolun 31 kilometresi yapılmıştır. Gerisinin de tamamlanması için çalışılmaktadır.
Çukur ve Sarvan köyleri yollarının yapılmasına ilkbaharda başlanmış, bir kısmı yapılmış ve sonbahar çalışmalarına başlanmıştır.” (Akgün, 14 İkinciteşrin 1935).
Bu dönemde başka bir gelişme de Keşap’ta bazı noktalara telefon hizmeti sağlanması ile ilgiliydi. Halkalı’daki karakola ve Yolağzı köyüne telefon bağlanacağı bildiriliyordu. Habere göre, köy bütçelerinden bu yönde yardım alınmış, Keşap halkı, öğretmenler ve nahiye müdürü de çalışmalara yardımcı olmuştu. Haber şöyleydi:
“Halkalı Karakoluna ve Yolağzı’na Telefon Yapılıyor
Kamun merkezinden Halkalı Karakoluna ve Yolağzı’na telefon yapılması için köy bütçelerinin yardımiyle parası hazırlanmıştır. Yakında bu işin de bitirileceğini öğrendik.
Çalışkan Keşaplılarla kamunbay Ziya Aktan ve Keşap okulu öğretmenlerinin bu sessizce çalışmalarını candan kutlular ve överiz.” (Akgün, 14 İkinciteşrin 1935).
1935 yılında “telefon” da Giresun basınında üzerinde durulan konulardan biriydi. Köylere telefon hizmetinin sağlanmasına yönelik beklentiler yüksekti. Bu yılda, “Köylere Telefon” başlığı ile Akgün gazetesinde çıkmış olan bir haber şu şekildeydi:
“En mühim eksiklerimizden biri de telefondur. Şimdiye kadar bu ihtiyaç duyulmamış değil… Duyulmuş, üstünde durulmuş, hatta bazı köylerin bütçelerine paralar da konulmuş, kısmen de toplanmış… Fakat iş sonradan gevşetilmiş, yürütülmemiş…
Bu yıl bütün işlerimizi Cumhuriyete yaraşan bir olgunlukla güden ilbayımız, bu telefon mes’elesi üzerinde de şuurlu bir hassasiyetle durmaktadır. Köy bütçelerine konan telefon paraları toplatılmış, bankaya yatırılmıştır… Bazı köyler biraz geri kalmışlarsa, bu işin ehemmiyet ve ciddiyeti kendilerine anlatılarak işe önem vermeye başlamışlardır. Kamunbaylar işi gütmektedirler. Vilayetçe bu işlerin planı yapılacak, muntazam bir proğramla yürütülecek ve bu iş birkaç yıl içinde başarılacaktır.” (Akgün, 28 İkinciteşrin 1935).
1935’te “köylere telefon” konusunun basında yer bulması ve bu yönde yapılması gerekenlerin tartışılması ilginçtir. Ayrıca köylere telefon hizmetinin sağlanması projesi, dönemin teknolojik altyapısına göre oldukça ileri bir girişimdir. Çünkü 1980’li yılların ortalarında henüz köylerde bir veya birkaç evde telefon bulunuyor, köylüler bunu ücreti mukabilinde ve sahibinin izniyle kullanabiliyordu. 2000’lerin başlarında ise köyde isteğe bağlı olarak her eve telefon olanağı sunulmuştu. Verdiğimiz bu örnekte, sahilden ortalama 15 km. ve üzeri uzaklıkta olan köyler kast edilmiştir. –Devamı haftaya-