(Geçen haftanın devamı)
1936’da yerel basında yer alan Keşap’a dair diğer konular da “Keşap’ın güzelleşmesi” yönünde istek ve çözüm önerileri, su sorunu ve iskele idi. Keşap’ın “iskelesizlik yüzünden her yıl 4-5 bin lira para kaybettiği” ifade ediliyordu. Bu yılda Keşap’ın yıllık fındık üretimi 110-130 bin kantarı buluyordu; Keşap önemli bir pazar yeriydi ve fındıkların büyük bir kısmı bu pazarda satılıyordu. Burada özetle içeriğini aktarmaya çalıştığımız 1936 yılına ait “Keşap Güzelleşemez mi?” başlıklı haberin tam metni şöyledir:
“Keşap iskelesizlik yüzünden her yıl 4-5 bin lira kaybediyor.
Keşap Giresun’un doğu tarafında 15 km. uzağında Uğurca [bugün mah.] muhtarlığına tabi 200 küsur evli küçük ve şirin bir kasabadır. Fındık rekoltesi 110-130 bin kantarı bulan Keşap aynı zamanda mühim bir pazar yeridir ve zengin fındıklarının büyük kısmı bu pazarda satılmaktadır. Buna rağmen bugün Keşap’ın Uğurca muhtarlığı ile birlikte bütçesi 1000 lira içindedir. Şimdiye kadar ayrıca köy bütçelerinden yardım (!) gören Keşap nahiye merkezinde umumî ihtiyaçlara cevap verebilecek hiçbir şey vücuda getirilmemiştir…
Burada her şeyden önce bir hal’e; umumî hâlâya, suya ihtiyaç şiddetlidir… Keşap’a getirilecek su için köy bütçelerine, köylüye salgın suretiyle para konduğunu öğrendik… Bundan başka daha bazı işler adına köy bütçelerine para koydurulduğu söyleniyor. Mümkün olduğu kadar, kasaba işleri için köy bütçelerine yüklenmekten sakınılması gerekmekle beraber kasabanın inkişafı için bizzat kasabalarda mevcut imkânlardan istifade edelim… Bugün Keşap pazarında yılda bir milyon liradan fazla para rol oynamaktadır.
2-3 bin liraya yapılması mümkün görülen iskelesini şimdiye kadar (+) yaptırmadığından dolayı yılda 4-5 bin lira kaybeden Keşap, bu zengin pazarından kanunî imkânlar dâhilinde büyük istifade edebilir… Ve şimdiye kadar yapamadığı işleri bundan sonra, hatta birkaç sene içinde yaptırabilir… Önümüzdeki yıl içinde köy bütçelerine konan 2000 liradan fazla para ile Keşap kasabasının içme suyu temin edilmiş olacaktır.
Fakat bu nihayet oraya mahsus bir zaruret eseri telakki edilmeli ve Keşap’ta duyulan umumî ihtiyaçlar için daima köy bütçelerine göz dikilmemelidir.
Keşap’ı güzelleştirecek kaynaklar Keşap’ın içinde vardır.
(+) Birkaç yıl önce şahsi arzuların hâkim olduğu semtsiz bir yere, 3 bin lira sarf edilerek, bir iskele yapılmışsa da çok geçmeden yıkılmış bugün enkazı mevcuttur.” (Akgün, 19 İkinciteşrin 1936).
Yerel basının 1936’da dile getirdiği hususlarla, planlı kalkınma adına açık işaretler verilmiştir: İskelenin olmayışının Keşap açısından önemli bir maddi kayıp teşkil ettiği, köy bütçelerinin kasaba işleri için değil, köyler için kullanılması gerektiği, merkezdeki mevcut olanakların kullanılarak bayındırlık ihtiyaçlarının giderilmesinin doğru olacağı ve 1936 yılında Keşap merkezini daha da güzelleştirecek, içme suyu, iskele gibi ihtiyaçlarını karşılayacak kaynakların zaten Keşap içinde mevcut olduğu vurgulanmıştır.