30 yil önce 12 saat yürüyerek çıktığımız yayla yolunda, gölgesinde yemek yediğimiz tarihi Ericek kemer köprüsünde geçmişe yolculuk yaparak çocukluk anilarimızı tazeledik. Sabahin erken saatlerinde başlayan yayla yolunda zorlu yukus öncesi kuru ekmek ile icilen lezzetli cayin damağımda kalan o tadini aradım. Yayla heyecanından kara lastiğin icinde sistigini bile hissetmediğim ayak izlerimi bulmaya çalıştım. Yururken elimizde calan kasetli teyplerin sesini aradim. Kuru ekmek ve suyun lezzetini damaklarimda hissetmek istedim. Köprüye 50 metre mesafedeki ahsap kahvenin virane duvarlarında yeniden 30 yil öncesinin hayalini kurdum. Ecdadimdan yadigar kalan taş köprünün yıllara meydan okuyan yalnız hali icimi burktu. Doğa ile essiz bir görüntü oluşturan kemer köprünün tepesindeki Hes prosesinin katlettiği doğaya üzüldüm. 15-20 yıldır at, katır, eşeklerin nal ve insanlarin ayak sesini özleyen döşeme taşların yosun tutan yalnızlığına üzüldüm. Asirlardir yayla yolcularina ağırlayan ve ayak yolculugunun bitmesi ile ıssız ve virane kalan hanlarin” nerede benim yolcularım” dercesine yalvarislarini hissettim sanki. Kisacasi yillar sonra gecmisi yasadigim icin çok ama cok sevindim. Bir bir yok olan anilarin yaşandığı yollarin,hanlarinve köprünün,yalnızlığa itilen tas döşeme yollara cok ama cok üzüldüm. 100 yillik anilarimiz yok oluyor.