Kasım  ayı başında, Milli Eğitim dergisi editörü olarak Tübitak/Ulakbim tarafından düzenlenen “Ulusal Akademik Yayın Sempozyumu”na katıldım. Üzerinde  en  çok durulan  konu; intihal yani akademik hırsızlık, başka bir deyişle  “başkalarının emek, uğraş vererek ortaya koyduğu bir değeri kendine mal etme, sahiplenme” aşırma eylemi.

Aşırma; elbette sadece akademik dünyamızı ilgilendirmiyor. Okumadan  âlim, çalışmadan zengin , hak etmeden hâkim…vb olmayı şiar edinmiş bir toplum  olarak aşırmanın en kallavi örneklerini veriyoruz! Kimimiz “aşırmacı akademisyen”, kimimiz “aşırmacı şair/yazar”,  kimimiz “aşırmacı gazeteci”,  kimimiz “aşırmacı  bürokrat”… say say bitmez. Mesela; devletin bir makamına layık olmayanı atamak veya  layık olmadığı halde o makama  atanmayı istemek “makam aşırmak” değil midir? Birini sırf  “bizdendir” diye sahiplenmek “liyakat aşırmak”, işinin gereğini hakkıyla yapmamak  “emek aşırmak”,  dedikodu etmek “huzur aşırmak”,  iftira etmek “adalet aşırmak”,  başkalarını taklit etmek ”kişilik aşırmak”, bir eserin aslı dururken  korsanını almak ”te’lif aşırmak” bina yaparken eksik malzeme kullanmak “yaşama hakkını aşırmak”, “zamanı iyi kullanmamak “ömür aşırmak” değil midir? Etik/ahlâki olmayan  bir sürü yanlışı yaparak insanlığımızı aşırmıyor muyuz?

Öte yandan, aşırmayı  davranışa dönüştürmek, başkasının emeğine yaslanmak “hastalıklı”  bir durumdur. Zira  başkalarından çalan, bu hâlinin açığa çıkacağı kaygısıyla yaşar ki bu bir hastalıktır. Kendisi olmaktan kaçanlar, hayatını  başkalarından alıntılar yaparak sürdürenler, başka “ben”lerle benlik bulmaya çalışanlar;  yalanlarla  dolu, kopyalanmış, nâfile  bir ömür sürerler. Etik değerleri  “kul hakkı” terazisinde tartmadan yapılan terbiyenin/eğitimin, aşırma hastalığını tedavi edemeyeceği aşikardır. Aşırma  kültürünü  aşındırmak, aç gözlülüğü sonlandırmak için;  “Ben de var onda da olsun, benim değil onun olsun, benim yok ama  onun olsun,  onda yoksa ben de olmasın” diyen tok gözlü/gönüllü canlara muhtacız.