Epeydir  ara verdiğimiz  edebiyata  dönelim dedik, bu yazımızda. Kalbin, yanmakla  yağmak  arasındaki narin  derinliğine, hayatın  asi yanlarından hüznün limanına çekelim dedik, aldığımız nefesleri. Edebiyatın edep penceresinden bakıp, ruhumuzu işitmeye geldiğimiz dünyayı bir başka hatırlayalım, istedik. Daha duygularımız yüzüme yazılmamışken ve daha aklımız alnımızın tahtına oturmamışken,  annemizin  kalp  atışlarıyla  fark ettiğimiz ruhumuza  dönelim, dedik.  ”İnsanın ruhu, görülmez ama işitilir, o ilâhi lütuf yalnızca bir sesle ele verir kendini” diyerek ömür nöbetini  o sesin gölgesinde bir şiirle tutalım, istedik;

dün gece bir rüya gördüm

dün’yaya gelmişim güya

dediler

al sana dünya sür’meli dünya

ister gönlüne sür yak kibrini

ister gözüne sür kapat kirini

al sana ayna bak bak b/oyalan

ister saçını tara ister kalbini

al sana kuyu düş istersen içine

ister Yusuf ol ister Züleyha

al sana devran vakti çalmaya

çıkmadan vakit ister gül ister ağla

al sana bir av partisi

ister av ol ister avcı

hepsi bir demlik ömür

tadına var ama

bi’çare ol çare olmaya

unutma!  refakat ediyorsun

havaya, suya, toprağa

refakatçı kartını alacaklar bir gün

karneler dağıtılacak vakti gelince

her can sobelenecek

oyuncakların alınacak elinden

kaçak geçilmiyor sırattan

dertli bir türküye kanmaz münker ve nekir

sonra uyan uyan dediler;

“eşhedü…” vakti

anladım hem yalan hem alan dünya…