“O ne güzel kuldu!” dedi Rabbim, şereflendirdiği  bir kuluna. Dönülmesi gereken yere, O’na,  arzuyla, koşa  koşa  döndüğü  için. Ne vakit  başı belaya girse, zora/günaha düşse  O’na vardığı  için,  acz ve çaresizliğini O’na itiraf ettiği için. Evvâb  olarak et-Tevvab’a döndüğü için.

Öyle ya varlıkla sınanmıştı, iktidarla, güçle, servetle sınanmıştı. Varlıkla şımarmamıştı. Dünya malının Rabbiyle arasına  girmesine izin vermemişti. Onca makam, şan, nam, servet ve iktidara rağmen  Rabbinden yüz çevirmemişti. ve hep O’na iltica etmişti. Çünkü ”O, ne güzel Mevla ve ne güzel yardımcıydı”  Çünkü O; “Sen ki güzel bir kul olmasan da, ben güzel bir Mevla’yım, eğer senden çirkin şeyler sadır olursu, lütuf ve fazl bendendir. Senden bir kusur doğarsa, rahmet ve kolaylık bendendendir” diyendi.

Öyle ya Hakk’dan  gelip yine Hakk’a dönme serüveninde, insanın kendi zannı  haricinde  bir başınalığı, kendi hükümranlığı yoktu. Ne  bu aleme gelişi ne bu alemden gidişi kendi kararında  değildi. Mülk, Hakk’ındı. Kendi mülkü sandığı  emanet mekanlarda Hakk’ın  emrinde bir  fani olduğunu fark ederek, yüzünü O’na  çevirmekten, Hakk’ın rızasına çokça yönelmekten başka çaresi yoktu.

Öyle ya ölüm vardı ve  Hakk’tandı. Ki ölüm ânı baştan sona Eyvah!tı.  Eyvah ise fâninin ve fenalığın önünde eğilmekten duyulan  figandı.  En iyisi günaha düşmeden  tövbekar olmaktı. Günaha düşmeden ama günaha düşmüş gibi Hakk’a dönmekti. Evvâb olmaktı, ve tam da Hz.Süleyman olmaktı…